Veda Ederken!
‘’ Buğulu gözlerinle son kez bakmıştın gözlerime hoşça kal derken!.. Yüreğimi titreten sözlerin ve avuçlarımdan ayrılan ellerinle!..’’
Veda yaşanan en yoğun duygudur dayanılması zor olan!..Sayısını bilmeden kaç kez veda ederiz kim bilir?.. Kaç kez hoşça kal deriz kedere, neşeye, sevgiye ve sevgisizliğe?..Bazen birkaç cümle söyleriz giderken.. Bazen de bir bakışla söylenmesi geren her şeyi anlatırız sevdiklerimize!..
Kimi zaman sözcüklerimiz düğümlenir sesimiz bile çıkmaz, göz yaşlarımız da çözemez ayrılığı.. Bakışlar kilitlenir kalp sesleri bile duyulur elveda sevgilim derken!..Aslında bu veda değil, hayata isyandır sevdiğini gönderirken!..
Bazen de yalnızlığımıza isyan eder hoşça kal deriz bu isyana..Feryat eder, yetti artık diyerek sesleniriz çevremizdeki karanlığa!..Sonra da ‘’bu gün hayatımızın geri kalan kısmının ilk günüdür.’’ Der sığınırız yalnızlık limanına!..
Hayatın en zor yanıdır veda etmek. Hoşça kal demek. Hele bir de ilk aşık olduğuna ise bu veda, tüm ömrünce hatırlanacaktır beynine kazınmışçasına!
Elveda deriz kimi zaman!.. Kimi zaman ise hoşça kal!..Bazen de hiçbir şey söylemeden gideriz kaybolurcasına!..
Veda zamanı geldiğinde hüzne yoğunlaşır tüm duygular! Bakışlar şaşkın ne yapacağını bilmeden çarpar kalbimiz..Sözcükler karışır sesi olmayan mırıltılara döner.. Ne düşüneceğini bilemez beynimiz ilk akla geleni yapar..Çoğu kez duygu karmaşası yaşarız, ama yaşanacak sondan da kaçamayız!
Vedanın ne çok çeşidi vardır!
Zordur Vatana veda etmek bir daha geriye dönememek! Doğduğun, özgürce yaşadığın toprakları bir daha görememek! Ya da tüm bu güzellikleri yaşarken, değerini bilmeden ‘’ Vatan ’’ bellediğin toprakları bir başka millete teslim etmek!..Her şeyi unutursun ama vatansız olmayı asla..Kimliğin, Milletin ve Vatanın olmadan bir başına olmak ne zor bir düşün!..Düşüncesi bile korkunç bu en büyük hüznün!..
Anne ve Babaya veda ederken de içimiz acır tekrar onları görecek olsak bile..Hani hep o korku vardır ya içimizde!..Dönerde onları bulamayız diye!..
Hoşça kal diyen evlattan ayrılmak; hepsinin ötesinde aklını, beynini onun yanında bırakandır..Onu öpüp koklayamayacağın geceleri düşünmek bile yüreğini parçalayan en zor vedadır..
Ve hiçbir acı ile ölçülemez sevdiğine veda etmek!..Sen, sen olmaktan çıkarsın..Kalbin, beynin ve beş duyunla artık yaşayamayacağını sanırsın!..Ama gün gelir, zaman her veda’nın ilacı olur tüm bunları bir anı olarak saklarsın!..
İşte ‘’ Veda ‘’ ederken hep bunlardır bizimle olan ve tüm bu duyguları yaşatan..
Ben ise son kez veda ederken şöyle seslenmek isterdim evrene:
Yağmur damlalarının sesi ile yıkanan yüreğim şimdi tertemiz ve bomboş..Uçuşan kar tanelerinin getireceği o ilk aşkın heyecanını düşlüyorum yeniden!..Rüzgarla veda etmiştim sana hatırla…
Şimdi ise şafak vaktini bekliyorum..Yeniden doğuşla görmek için yaşananları!..Hiç gelmeseler de, yanıt vermeseler de bu çağrıma!..Veda kelimesini sonsuza kadar beynimden silip atıyorum..Son nefesimi verirken bile hayata, hoşça kal da demiyorum yaşanmış tüm vedalara!
Atilla ÇİLİNGİR.