Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz..
Tarayıcınızı güncellemeli veya Chrome kullanmalısınız.
SANAL HAYATIN ESİRİ OLAN İNSANIMIZ
DOĞAL HAYATTAN KORKUYORLAR !
Bu gün yazımı ne siyasilerin, ne de gündemi oluşturan siyasi, ekonomik konular üzerine yazmayacağım. Bu günkü yazımın konusu Hamitköy’de onlarca villanın bulunduğu bir sitede eşek besleyen vatandaş ve eşeği hakkında olacak.
Gazetelere göz gezdirirken onca siyasi başlığın, polisiye haberlerin içinde bu yazı dikkatimi çekti. Komik olduğu kadar, düşündürücü de bir yazıydı.
Bölge sakinleri “Kokudan ve sesten rahatsız oluyoruz... Eşek durmadan anırıyor” diye yakınıyorlarmış.
Eşeğin sahibi ise “Özümüzü ne çabuk unuttuk. Daha düne kadar her kapının önünde bir eşek bağlıydı” diyerek çok doğru bir söz söylemiş.
Neymiş efendim çocuklar eşeğin bağırmasından irkiliyorlarmış! Korkuyorlarmış!
Oysa eskiden kapısında eşek besleyen insana zengin gözüyle bakılırdı tıpkı şimdi araba sahibi olmak gibi bir şeydi. Hiç kimse de bu sesten ürkmez! Korkmazdı!
Kaldı ki eşek zamanlı zamansız bağıran bir hayvan da değil. Ara sıra canı sıkılacak, ya da canı yanacak da o güzel sesiyle acı acı anıracak. Ya o her kapıda bağlı duran köpeklerin vara yoğa bağırmasından rahatsız olmuyor mu o çocuklar. Her an üzerilerine atlamak için, bağlı oldukları zincirleri kıracakmışçasına saldıran, bulundukları bahçenin çitinin üzerinde fırlayacakmış gibi sıçrayan köpeklerden korkmuyor mu o villaların sakinlerinin çocukları.
Ben kendi şahsıma mahallemde ki köpeklerin gecenin bir yarısı başlayıp, sabaha dek havlamalarından rahatsız oluyorum ama hayvan sevgisi bu köpekleri, ya da komşularımızı şikayet etmemi engelliyor. Çok çok gece yarısı bende komşuya telefon açıp, “Lütfen şu köpeğinizi susturabilir misiniz?” diye şikayet ediyorum.
Evet, işte buda çağımızda, doğadan ve doğallıktan ne kadar uzak olduğumuzun bir göstergesi değil mi. Bir zamanlar bu sesler hayatımızın birer parçası değil miydi?
Uzun uzun öten bir horozun sesi uyandırmaz mıydı bizi? Yaşadığımız beldenin bir köşesinde havlayan köpeğe diğer köpekler karşılık verirken kendimizi daha bir emniyette hissetmez miydik? Kapımızda beslediğimiz eşeğimiz, ineğimiz, koyunumuzla içi içe yaşarken, hangi çocuk bu seslerden korkardı. O hayvanları severdi çocuklarımız.
Oysa bu gün o sesler onları korkutuyorsa, ürküyorlarsa bu da bizim ayıbımız değil mi. doğal yaşamdan ne kadar koptuğumuzu göremiyor, doğal yaşamı bir tek kedi köpek ya da kuş beslemekten ibaret sanıyorsak bu da geleceğimiz açısından çok kaygı verici bir gelişme değil midir?
Bilim adamları seksen yıl gibi bir süre de birçok bitki ve hayvanın neslinin tükeneceğinden bahsediyorlar. Demek ki bundan sonra çocuklarımız doğal yaşamı ancak belgesellerden tanıyacak ve o güzellikleri yaşama imkanına sahip olamayacaklar.
Bilgisayarın karşısında, sanal ortamlarda kendilerine yeni bir yaşam yaratan çocuklarımıza bu seslerden korkmaları yerine bu seslerin hayatımızın bir parçası olduğunu anlatmamız gerekmez mi?
Zaman zaman çocuklarımızı, henüz o doğal ortamların kaybolmadığı köylerimize götürüp, şehirde ürktükleri o seslerle tanıştırsak diyorum. O hayvanları sevdirsek, geçmişimizi de bu yolla çocuklarımıza anlatarak, bu hayvanların dün olduğu gibi bu günde hayatımız da yer alması gerektiğini söylesek o çocuklar gerek zihinsel olarak gerekse de bedensel olarak daha sağlıklı yetişmezler mi?
Çocuklarımız o sanal ortamlarda çok daha ürkütücü, çok daha korkunç gerçeklerle yüz yüze kalıyorlar gün boyu. Eşek anırması bu internette karşılaştıklarının yanında melodi gibi kalır bence. Eşek sesinden rahatsız olan anne babalar acaba çocuklarının gün boyu bilgisayarın başında hangi tehlikelerle yüz yüze olduğunu biliyorlar mı? Sokaklarda onları hangi ürkütücü, korkutucu tehlikelerin beklediğinin takipçisi oluyorlar mı?
Çok yazık! istenmeyen, kapı ve pencerelerini açamayacak kadar korktukları hayvan, hiç kimseye bir zararı olmayan kendi halinde bir eşek. Saldırgan bir hayvan değil. İnsanın yardımcısı bir hayvan! O site sakinleri bir de bunu düşünsünler.
Ayla Berkin
14.10.2011