Tek Bir Kelime...

Cevap: Tek Bir Kelime... (2)


Evet değerli okurlarım. Burada yaşamakta olan İngilizlerin, Musevilerin veya diğer yabancıların, bize uyması, yaşadıkları ülkenin dilini öğrenmesi gerekirken; biz kendi ülkemizi İngilizce konuşan bir Türk Cumhuriyeti’ne dönüştürüyoruz. Burada kimse bana ırkçı veya fesatçı da demesin. Bakınız Yüzlercemiz alış veriş için veya başka nedenlerle her gün Güney’e geçiyorsunuz. Veya İngiltere’ye veya Avrupa’ya gidip geliyorsunuz. Oralarda – Türk sahipli kebap mekânlarından veya yine Türk sahipli bakkallardan maada – bir Avrupalının dükkânına, işyerine veya villasına Türk ismi verdiğini gördünüz mü hiç? Neden? Çünkü herkes kendinin olan her şeyle mutlu, mesut ve gururlu!

Tatile gittiğiniz veya hatta yaşadığınız ve çalıştığınız işyerinde işvereniniz size Türkçe mi talimatta bulunur, örneğin? Avrupa ülkesinde, kapıcı veya mahallenizdeki bakkal size Türkçe mi konuşur? Bir dolmuşa vb bindiğiniz zaman, elinizdeki sözlüğe bakarak meram anlatmak zorunda kalmaz mısınız? Ancak burada yaşayan ve ülkemin her nimetinden yararlanan – yurttaş veya değil - yabancılar, bize Türkçe bir ‘Teşekkür’ kelimesini çok görür! Neden mi? Çünkü biz onlara kendi dillerinden teşekkür etmek için dört katla olmakta iken onlar, ‘Bütün dünya İngilizce konuşuyor, siz de öğreniniz’ havasında. Ve inanınız ki bu tutum tembellikten değil; ‘hâkimiyet’, ‘üstünlük’ ve ‘Benim milletim’ anlayışındandır… Biz bunu yapmıyoruz işte. İngiltere’de doğup büyümüş ancak kendi lisanının tek bir kelimesini bilmeyen çocuklarımız vardır örneğin. Burada da görev anne babalara düşmekte ve evde olsun çocuklarına Türkçe konuşmaları veya hafta sonu Türkçe okutan okullardan yararlandırmaları gerekirken, bunu da pek umursayan yok. Evet, ‘Bir dil bir insan, iki dil iki insan’ diyen bir de sözümüz vardır. Ve çocuklarımızın da ikinci, hatta üçüncü ve artı dil öğrenmelerinin faydalarını da biliyoruz. Ancak kendi dilimiz TÜRKÇE’yi bilmemek, küçümsemek, dilimize hakaret ve kendimize de, milletimize ve vatanımıza da en büyük ihanettir…

DİL, bir milletin ruhudur, kimliğidir. Hatta bir ülkenin sınırlarını bile belirleyici bir unsurdur, o sınırda yaşayanların simgesi, tanımlayıcısı, tamamlayıcısıdır. Ve bir ülkede hangi dil konuşuluyorsa, o ülke o konuşulan dilin sahiplerinin sayılır. Ve bunu ben, yıllar öne ilkokulda, bir tarih dersinde öğrenmiştim. Mevzu da; geziye çıkmış atalarımızın az ilerisinden geçmekte oldukları bir beldenin, hangi millete ait olduğunu öğrenmek isteyen gruba, liderlerinin “Gidin dinleyin. Orada hangi dil konuşuluyorsa, orası o konuşulan dilin sahiplerinindir” cevabını vermiş olduğu; daha ta o zamandan beynime kazınmıştı… Napoleon Bonaparte da: “Fransa’nın sınırları, Fransızca’nın konuşulduğu yerlerdir.” diyerek, bir milletin vatanını, DİL’inin konuşulduğu topraklar olarak nitelendirmiştir…

Yahya Kemal de; “Türkçe’nin çekilmediği yerler vatandır. Ancak Türkçe’nin çekildiği yerler vatanlıktan çıkar. Çünkü vatanın gövde ve ruhu TÜRKÇE’dir.” der. Ve Türkiye’min Güneydoğu’sunda Kürtçe açılım martavallarıyla yapılmaya çalışılan da bu işte! Vatanımın, milletimin sınırları!

Peyami Safa hocamız ise; “Bir milletin bütün zekâsı, bilgisi, hassasiyeti DİL’inde toplanır. DİL onun varlığıdır, müdafaasıdır, başka millet üzerindeki tesirinin en güçlü silahıdır. DİL’ini kaybetmiş bir millet, her şeyini kaybetmiş demektir.” der…

Nurullah Aydın hocamız da bakınız DİL hakkında ne diyor. “DİL; toplulukları ‘Milletleştiren’ sosyal ve milli bir temel olgudur. Onları yığın olmaktan kurtarıp, inanç, ülkü, zevk, gönül ve kültür birliği zemininde bağımsız bir millet yapan yegâne unsurdur...


(Devam edecek)

Cevap: Tek Bir Kelime... (3)


Evet. Nurullah AYDIN hocamız, DİL hakkında: “DİL, toplulukları ‘Milletleştiren’ sosyal ve milli bir temel olgudur. Onları yığın olmaktan kurtarıp, inanç, ülkü, zevk, gönül ve kültür birliği zemininde, bağımsız bir millet yapan yegâne unsurdur.” diyor… Ve “… Bu sebeple DİL, en az din, vatan, bayrak, gelenek görenek kadar belki daha da fazla önemli bir değerdir. Bir millet, birçok vatan, bayrak, din değiştirebilir; dili değişmediği sürece aynı milliyete mensup olma vasfını sürdürür. Aksi takdirde ya yok olur, ya da başka bir kültür dairesinde hayatını idame ettirir. Bu yüzden DİL, MİLLETİN HAFIZASIDIR!” diyor hocamız…

Ancak Kıbrıs’ta birçoğumuz, belki Rumların dilimizi öğrenmek istemeyişindeki ısrarlarından, belki iş, komşuluk veya başka nedenlerle çaresizlikten Rumca öğrenmek zorunda kalmışız. Ancak biz bunu iyi niyetle yapmakta iken art niyetli Rum, yayılmacılık ve tabii tüm adada Rumca konuşulmasıyla bize karşı üstünlük, ve tabii adanın kendilerine ait olduğunu ispatlama düşüncesindeydiler… Ve Ortodoks Papazların da bunda çok büyük rolleri olmuştur. Çünkü Türklerin azınlıkta oldukları köylerde, insanlarımız sadece Rumca öğrenmek zorunda bırakılmamış; bu işgüzar ve art niyetli Papazların telkinleri, kurnazlıkları ve çoğu zaman da baskılarıyla, yavaş yavaş Hıristiyan olmaya da başlamıştı. (Türkiye’de Karaman Türklerinin Rumca öğrenmek zorunda kaldığı… Orada Cami olmayışından Kilisede ibadet etmek zorunda bırakıldıkları gibi örneğin.)

Evet. Diline, gelenek ve göreneklerine sahip çıkmayan… Yabancı hayranlığıyla veya; gerek zaruriyetten, gerekse bilgelik taslayıp çokbilmişlik ve gösteriş yapmak için, sürekli yabancı dilleri kendi ana diline tercih eden kişi veya toplumların gelenek ve görenekleri de, dilleri ve hatta kimlikleri de zamanla hayranlık duydukları yabancılarca yutulup, kaybolup gider ve Emperyallerin yapmaya çalıştıkları da aynen budur. Bizi ‘benzetmek’! Bize dilimizi unutturmak! Dolayısıyla, yabancılara özenerek, gelenek ve göreneklerini ve dilini kaybetmiş bir kişi; artık ne Türküm diyebilir; ne de başkasını Türk olduğuna inandırabilir! Bir Türk, Türküm diyen herkes; evvela baştan, anadili olan Türkçeyi konuşabilmelidir. Yoksa Türk olduğunu - DNA testi haricinde - başka nasıl kanıtlayabilsin ki? Evet, lisan bilmek, yabancılarla konuşabilmek güzel bir şey; ancak kendi dilimizi; güzel Türkçemizi ihmal etmemek, hor görmemek şartıyla… Kendi dillerini zorlayarak, bize dilimizi unutturmaya ve bizi kimliğimizden soğutmaya çalışan dış güçlere fırsat vermemeli; onlarla mümkün olduğunca kendi dilimizle anlaşma yolunu seçmeli veya mecbursak bir orta yol bulmalıyız. Bakınız, birçok ülke büyükleri, karşısındakinin dilini pek ala bildiği, söyleneni anladığı halde; kendi dilini küçümsetmemek, milletinin varlığını hissettirmek için muhatabına, kendi anadiliyle cevap vermeyi yeğler. Ve doğrusu da budur.

Bakınız. DİL üzerine, Ebedi Başkomutan, Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK ne diyor. ATATÜRK: “Türk demek, DİL demektir. Milliyetin en bariz vasıflarından biri DİLDİR… TÜRK, her şeyden önce ve mutlaka TÜRKÇE konuşmalıdır.” diyor…

O zaman, yabancı ülkelerde yaşayanlarımız, çocuklarına evde Türkçe konuşmalı; onları Türkçe kitaplar okumaya teşvik etmelidir. Ve eğer hafta sonu Türkçe ders veren okullar varsa; onlardan da yararlanmalı ve çocuklarını bu okullara da göndermelidir. Bu dünyada TÜRK olarak var olmak istiyorsak; evvela baştan ANADİLİMİZE güzel TÜRKÇEMİZE sahip çıkmalı. DİLİMİZLE gurur duymalıyız!

Cevap: Tek Bir Kelime...

Türkçemize sahip çıkmak, kendimize, evimize, mahallemize, köyümüze, şehrimize, memleketimize ve daha da doğrusu istikbalimize sahip çıkmak demektir.
ÇILGINNNNNN'ı kutlarım.
H.LAPTALI

Cevap: Tek Bir Kelime...