Cenâb-ı Hak mahlukatı erkekli dişili olarak yaratmış, yarattığı her varlığın benliğine kendini kemale erdirme gibi yüce bir gaye vermiş, varlıklar içinde insana özel bir kıymet atfetmiştir. Bunun yanında canlılar âlemini, şefkat ve merhametiyle koruma altına almıştır.
Yavrularına sevgi ve merhametiyle daha çok kol kanat geren varlık olan anneler, Allah Teâlâ’nın Rahmân ve Rahîm sıfatlarının kendilerinde tecelli ettiği sevgi çağlayanıdır. Onlar, çocukların hastalığında mahir bir tabip, bilgi ihtiyacı anında iyi bir öğretmen, korku zamanlarında fevkalade bir sığınak, oyun isteğinde ise candan dosttur.
Anneler, yavrularının sağlık ve esenliği için bir iyilik meleği olur, sevgisinden dolayı gözyaşı döker, gönül dolusu en makbul duaları ulu dergaha gönderirler. Anneler, çocuklarını bir müddet karınlarında, bir zaman kucaklarında, ölünceye kadar sevgi olarak kalplerinde taşırlar. ‘Ağlarsa anam ağlar, gayrısı yalan ağlar’ atasözü bize herhalde bu gerçeği ifade eder. Peygamber Efendimizin ifadesiyle ‘cenneti anaların ayakları altına seren’ de onların bu candan cömertliği olsa gerektir.
Anneler hakkında Rabbimiz, “Anası onu nice sıkıntılara katlanarak taşımış, sütten ayrılması ise iki yıl içinde olmuştur.” buyurarak onların bizler için çektikleri zorluklara dikkatimizi çeker. Yuvayı korumak için koşturan baba ile yuvayı yaşanılır kılan anne hakkında Yüce Mevlamız; “Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlanırsa onlara öf bile deme! Onları azarlama ve kendilerine güzel söz söyle” buyurarak ana babanın kıymetine vurgu yapar.
Peygamber Efendimiz, cihada gitmek için izin isteyen bir sahabîye, ana veya babasının sağ olup olmadığını sormuş, hayatta olduklarını öğrenince, “Öyleyse sen onların bakımıyla ilgilen” diyerek ana babaya hizmeti cihaddan da üstün bir ibadet olarak değerlendirmiştir. Aynı şekilde ‘Kime hizmet edeyim ya Rasülellah?’ diye soran başka bir sahabîye ise üç kez peşpeşe ‘annen’ buyurarak aile içinde ve Cenab-ı Hak nezdinde annenin önemine işaret etmiştir.
Tarih boyunca annelik, hemen bütün toplumlarda kadının en kutsal vazifesi olmuştur. Nesillerin sağlıklı bir şekilde yetiştirilmesi ve toplumun bekası açısından bu husus hayatî derecede önem arzeder. Gerçekten ruh hamurumuzu yoğuran, bizlere merhameti, sevgiyi, dil ve din şuurunu aşılayan, insanlığı öğretenlerin başında analarımız gelir. Dünya hayatının süsü ve göz aydınlığı olan çocuklarına kendilerini vakfetmiş olmaları onları gönlümüzde aziz ve mübarek kılar.
Hayatımızın bu kadar değerli bir varlığı olan annelerin hizmetinde bulunmak, onların hayır dualarına nail olmak ne büyük nasip! Onlara hor davranmak, yanında bakma imkanı olduğu halde onları huzur evlerine terk etmek İslam’ın getirdiği ahlâk ve insanlık anlayışı ile bağdaşmaz.
Hasılı anne, îlahî kudretle genişletilmiş bir rahmet kucağıdır ve hayatımızın bu kutsal varlıkları, engin bir sevgiye, derin bir saygıya, ömürlük teşekküre layıktırlar