KANAR TEMMUZ
Babam, gece olur efkarlarım
Yokluğunda.
Denizden çıkmış yosun kokusuna karışır
Özlemin.
Yetim kalsa da gözlerim,
Seni arıyorum hece hece, soluksuz
Günlerde.
Afyon kuşatması gibi kendinden geçen
Paslı düşlerimde,
Daha bir özlerim seni.
Yetim kalsa da sözlerim, seni haykırırım
Güneşe bulanan akşamlarda.
Ağaran saçların oldum keskin
Bakışlarında.
Hani siyah beyaz bir fotoğrafın var ya
Hiç ayırmıyorum onu yanımdan
Senden yadigar kalan her şeyi canım gibi
Koruyorum.
Canım gibi koruyorum özlemini.
Titrek akislerde tutuyorum geçmişin
Elinden.
Tümör gibi saplanıyor mısralarıma
Yokluğun.
Bir sen varsın senden öte.
Can babam,
Canım babam:
Kara gözlerinde arıyorum sensizliği.
Aradıkça sen oluyorum
Esmerliğin kokuyorum türkü tadında.
Hep sana benzetirlerdi beni.
Belki umursamazdım.
Şimdi diyorum, şimdi keşke
Senin yerinde ben olsaydım ve
Keşke sen yanımda olsaydın da
Hep benzetselerdi sana en küçük zerremi.
En son ben gördüm;
En son ben duydum;
En son ben hissettim soğuk bedenini.
Yanıyordu gemiler,
Son tebessümünün buğusunda.
“Artık demir almak günü gelmişti zamandan” der gibi
Uzaklaşıyordun an an.
Sen Beyatlı’yı haklı çıkarıyordun
Bense derebeyi oluyordum omuzlarda yükselişinde.
Kanar temmuz,beyaz kanar.
Seni götüren tahta parçası kanar.
Ve kanar o gece.
O gece gün ilk kez yokluğuna doğmaya
Hazırlanıyordu.
Saat sensizliğin belasıydı babam.
Sensizliğin belasıydı gidişin.
Gökkuşağını yakalama peşindeyim mavi izlerde.
Yetim kalsa da arayışlarım,
Bulmalıydım Lokman hekimi.
Bir çaresi olmalıydı bu savrulan derdimin.
Yedi renge bulanıp kurtarabilirdim belki de
Kırmızıda,mavide,yeşilde
Sarıya çalan benzini.
Duyuyorsun,hissediyorsun beni bir yerlerde
Hani büyük adam olmamı isterdin ya
Sen okuyamamışsın ve o yüzden tek derdin
Beni okutmaktı.
“Benim çektiğim sıkıntıları sen çekme” derdin.
Oğlun öğretmen oldu babam.
Gidişine inat,
O temmuz gecesine inat
Tuttum sözünü.
Onlarca öğrencim var.
Hepsi birer kardelen.
Tomurcuklanmayı bekliyorlar gözlerindeki
Işıltılarla.
Biliyorum duyuyorsun,hissediyorsun beni
Yokluğuna inat ayrılmadın gök kubbemden.
Yetim kalsa da sözlerim;
Kıyamete kadar seni söylerim
Ezberlerim fikirlerini.
Çıkıyorum sancağa.
İskeleye inat bakışlarla demir atıyorum
Çorak bozkırlara.
Ve neden sonra yakıyorum gemileri.
Can babam,
Canım babam yetim bırakıp gitsen de beni
Çok özledim “oğlumm, oğlum” deyişini…
Şahin Mete Durmuş.